Ֆիդայական շարժման նշանակությունը

Ֆիդայական շարժումը սկիզբ է առել 19–րդ դարի  80-ական թվականներին։ Դա մի նոր անհատական-պարտիզանական, վրեժխնդրական շարժում էր։ Ֆիդայի արաբերեն բառ է և նշանակում է զոհ։ Ունի հոմանիշներ՝ հայդուկ (հունգարերեն՝ հետևակ), չետնիկ (Բալկաններում՝ տասնապետ)։

19-րդ դարում հայ ժողովրդին սպառնում էր մեծ վտանգ։ Թուրքական կառավարությունը մահմեդականացնում էր բնիկ հայերի բնակավայրերը՝ այդտեղ բնակեցնելով ներգաղթող մահմեդականների։ Ժողովուրդը հոգնում էր ծոնր հարկերից, հարստահարումներից։ Հայ շինականները զրկվում էին բերքից, անասուններից, ընտանիքից, գույքից, իսկ դիմադրողները սպանվում էին։

Հայդուկներն այն վրիժառուներն էին, որոնք ելնում էին թուրք և քուրդ հարստահարիչների դեմ։ Նրանք չունեին զորք, այլ գործում էին միայնակ, կամ խմբերով՝ թաքնվելով լեռներում, անառիկ վայրերում։ Հարձակումներ էին գործում առանձին զորքի վրա թիկունքից։ Իսկ թուրքական զորքերի շարժման մասին տեղեկանում էին ժողովրդից։

Առաջին հայդուկներից էին Արաբոն, Մարգար վարժապետը, Կարապետը, Աչըէբաշյանը։ Նրանք սկսել են իրեն գործունեությունը Տարոնում, Վասպուրականում, Փոքր Հայքում։ Ներկայանում էին որպես քրդեր, որոնք կռվում էին <<չելլոներ>> կոչվող ջոկատներում։ Այս քրդերը նույնպես կռվում էին Բարձր Դռան դեմ։

Հայտնի չելլոյի առաջնորդ էր Թորոս Ծառուկյանը։ Այնուհետեև չելլոները դառնում են ամբողջապես հայերից բաղկացած խմբեր։

 Հայտնի հայդուկ Արաբոն (Առաքել Մխիթարյան) ծբվել է 1863թ. Սասունի Կոռթեր գյուղում։ Սովորել է Մուշի Առաքելոց վանքի դպրոցում։ Սկզբից նա եղել է վրիժառու, ով հարձակումներ էր գործում թուրքերի դեմ՝ քրդի անվան տակ։ Նրան հաջողվում է ձերբակալել, բայց նա փախնում է Այսրկովկաս, որտեղ 1892թ. մտնում է դաշնակցության շարքերը և ներկայանում որպես Սասունի ներկայացուցիչ։ 1893թ. նա տասնվեց հոգու հետ անցնում է Արմ. Հայաստան, որտեղ քրդերի ու թուրքերի դեմ կռվի ժամանակ մահանում է։ Նրա մահն անհավատալի էր ժողովրդի համար։ Նրա մասին պատմող շատ երգեր են հյուսվել։

Այս ֆիդայիններից հետո 1890թ. հայդուկային ուժեղ խմմբեր են կազմվում Սասունում, Վանում, Սեբաստիայում։ Ֆիդայինների երդուն էր. <<Այսուհետ իմ բարձը լինելու են Հաայաստանի լեռները, իսկ բաղձալի երազանքը՝ հայրենիքի համար մեռնելը>>։

Մյուս անվանի հայդուկներից էր Աղբյուր Սերոբը։ Ծնվել է Խլաթի Սոխորդ գյուղում։ Երբ պատանի էր, սպանում է մի քրդի, և այդ դեպքից դրդված՝ ընտանիքի հետ տեղափոխվում է Կ. Պոլիս ։ Հետո նա անցնում է Ռումինիա, որտեղ մտնում է դաշնակցության շարքերը։ Գալով Բաթում, իսկ ապա՝ Կարին՝ 1895թ. վերդառնում է ծննդավայրը՝ Խլաթ։ Նա այդտեղ պաշտպանում է իր ժողովրդին համիդյան ջարդերից։

1898թ. հոկտեմբերի 20-ին Բաբշենի կռվում հաղթանակ է տանում թուրքերի դեմ, որից հետո նրան սկսում են կոչել Նեմրութի հսկա կամ Ասլան և դառնում հայերի ազատարարի խորհրդանիշը։

1899թ. Գելիեգուզան գյուղում քուրդ ցեղապետ Բշարե Խալիլը թունավորել է տալիս նրան, շրջապատում իր զորամասով նրա տունը, սպանում որդուն և թիկնապահներին։ Իսկ Սերոբի կինը՝ Սոսե մայրիկը, շարունակում է ամուսնու գործը։ Բշարե Խալիլը սպանվում է Անդրանիկի և Գևորգ Չավուշի կողմից։ Թաղվում է Գելիեգուզանում։

 Սոսե մայրիկ

 Գևորգ Չավուշը ծնվել է 1870թ. Սասունի Մկթենք գյուղում։ Սովորել է Մշո Սբ Կարապետ վանքի դպրանոցում։ Այս վայրը նրա ուսուցիչ Հովհաննես վարդապետ Մուրադյանի ջանքերով դարձել էր ազատագրական գաղափարների տարածման կենտրոն։ Իսկ մարտական կրթությունը ստացել է Արաբոյի խմբում։

Մասնակցել է 1891-94թթ. Սասունի ինքնապաշտպանական մարտերին։ Աչքի է ընկնում Տալվորիկի 1863թ.-ի կռիվներում։ Նա՝ մի քանի ֆիդայինների նման, բանտարկվում է Բիթլիսում, ապա՝ Մուշում։

1896թ. փախնում է և ապաստանում Սասունում, ապա միանում Գուրգենի (Բաղդասար Մալյանի) և Հրայրի (Արմենակ Ղազարյանի) խմբերին։ Մասնակցում է 1901թ. նեյեմբերի Մշո Սբ Առաքելոց վանքի կռվին։ 1904թ. գարնանը գլխավորում է Սասունի Իշխանաձոր և Տալվորիկ գյուղեր ինքնապաշտպանությունը։

Նա ձգտում էր ստեղծել հայ-քրդական դաշինք։ Զոհվել է 1907թ. մայիսի 27-ին՝ Սուլուխի կռվում՝ իր ամբողջ կյանքում մղելով ընդհանուր քառասուն կռիվ, որոնք բոլորն ավարտվել են հաջողությամբ։

Նրա մասին նույնպես շատ երգեր են հյուսվել։

Նրա խոսքերից. <<Թող մարեն աչքերս, միայն թե թող ծագի Հայաստանի անկախության արևը>>։

Անդրանիկ

Ծնվել է 1865թ. շապին-Գարահիսար քաղաքում։ Սովորել է տեղի Մուշեղյան վարժարանում։ Երբ տասնյոթ տարեկան էր, նա սպանում է իր հորը ահաբեկած թուրքին և գնում Կ.Պոլիս, որից հետո՝ Ռումինիա։ Նա այնտեղ անդամագրվում է Հնչակյան կուսակցությանը, որից վերջնականապես հեռանում է 1917թ.-ին։ Զինվորագրվում է Աղբյուր Սերոբի հայդուկախումբը։ Զենք ձեռք բերելու նպատակով լինում է Սևաստոպոլում, Բաթումում, Թիֆլիսում, Կարսում և այլուր։

Աղբյուր Սերոբի սպանությունից հետո Տարոնի հայերի ինքնապաշտպանությունը կազմակերպում են ինքն ու Հրայր Դժոխքը։ Մասնակցում է Սբ Առաքելոց վանքի և 1904թ. օգոստոսի Աղթամարի կռիվներին։

Գրել է իր ռազմուսույցը՝ <<Մարտական հրահանգները>>։

1912-13թթ. Բալկանյան առաջին պատերազմի ժամանակ Անդրանիկը կազմավորել է Հայկական կամավորական վաշտ, որի հրամանատարը Գարեգին Նժդեհն էր։ 1917թ.-ին նրա նախաձեռնությամբ գումարվում է Արևմտահայերի Առաջին համագումարը (մասյիսի2-11)։ Հրատարակում է <<Հայաստան>> թերթը (1917-18թթ.)։

Նրա խոսքերից՝ <<Ես իմ վաստակիս գնահատական չե փնտրում, այլ ցանկանում եմ, որպեսզի երջանիկ լինի ժողովուրդը, որին ծառա եմ ողջ կյանքում>>։

<<Միայն թույլերն են հանցանք կատարում, ուժեղներին ու երջանիկներին դրանք պետք չեն>>։

Հրայր Դժոխք

 Ծնվել է 1864թ. Սասունի Ահարոն գյուղում։ Սովորել  է Մշո Սբ Կարապետ վանքի դպրոցում։ Թշնամին է նրան տվել Դժոխք մականունը։

Հրայրը դեմ էր ֆիդայական, պարտիզանական շարժումներին։ Հաաղթանակի միակ ուղին համարում էր ժողովրդին համախբելը և ապստամբելը;

Նա մասնակցել է Սասունի 1894թ. և 1904թ. ապստամբություններին։

Մահացել է 1904թ ապրիլի 13-ին։ Նրա ընկերները թաղել են նրան Սերոբի կողքին՝ Գելիեգուզանում։

Կան այլ հայդուկներ ևս՝

Նիկոլ Դուման

Սեբաստացի Մուրադ

Բաշգյառնեցի Մուրադ

Պալապեխ Կարապետ

Խանասորի Վարդան

և այլ հերոսներ

Ֆիդայական շարժումը նորություն էր Հայոց պատմության մեջ։ Ճիշտ է, հարկահանության և վաշխառուների դեմ սա պայքարի ամենաճիշտ ձևն էր։ Բայց դրանով նրանք չէին կարող դիմագրավել մի ամբողջ պետության։ Համամիտ եմ Հրայր Դժոխքի հետ, որ միայն ապստամբության միջոցով կարելի է հասնել անկախությանը։

Ավելի օգտավետ կլինեին մեծ բանակները, որոնք կտային ավելի լայն մասշտաբով վնաս հակառակորդին։ Ֆիդայիններին կնմանեցնեի Մուրացանի <<Առաքյալի>> Պետրոսի հետ, քանի որ վերջինիս նույնպես պետք էին մեծ թվով կրթված մարդիկ, որպեսզի լուսավորությունը կարելի լիներ տարածել լայնորեն, իսկ միայնակ նա կարող էր միայն մի քանի դեպքերում օգնել ժողովրդի մի մասին։

Ֆիդայական Շարժում

Հայ ազգազատագրական պայքարին բնորոշ է նաև ֆիդայական կամ հայդուկային շարժումը (անունը ծագել է բալկանյան ժողովուրդների հակաթուրքական պարտիզանական՝ հայդուկային պայքարի անվանումից, իսկ «ֆիդայի» կամ «ֆեդայի» արաբերեն բառ է, նշանակում է «զոհ», բայց ընկալվում է «անձնազոհ» իմաստով)։ Շարժումն առաջացել է Արևմտյան Հայաստանում տարերայնորեն (թելադրված էր հայ ժողովրդի քաղաքական և տնտեսական ծանր ու օրհասական վիճակով) 1880-ական թվականնների կեսերին՝ հայ ազգային կուսակցությունների հրապարակ գալուց առաջ։ Զինվորագրվելով հայրենիքի ազատագրությանը՝ ֆիդայիները երդվել են. «Այսուհետև իմ բարձը լինելու է Հայաստանի լեռները, իսկ բաղձալի երազանքը՝ հայրենիքի համար մեռնելը»։ Րաֆֆին նրանց անվանել է ժողովրդական վրիժառուներ ու հեղափոխականներ։1890-ական թվականների սկզբից Արևմտյան Հայաստանում նոր թափ են ստացել ազատագրական շարժումը, զինված ելույթներն ու ինքնապաշտպանական մարտերը՝ պայմանավորված հնչակյան և դաշնակցություն կուսակցությունների ստեղծումով ու Արևմտյան Հայաստանում նրանց տեղական կազմակերպությունների տարածմամբ։ Ազգային կուսակցությունների հիմնական, նպատակը Հայկական հարցի լուծումն էր՝ Արևմտյան Հայաստանի ազատագրումը, հետևաբար նրանք տեղերում համագործակցել են հայդուկային խմբերի հետ՝ շարժմանը տալով համազգային բնույթ։ Կուսակցություները ֆիդայիներին նախապես համարել են իրենց մարտական, ուժը, իսկ ֆիդայիներըպատրաստ էին ընդունելու նրանց գաղափար, ղեկավարությունը։ Ֆիդայիների՝ հնչակյաներին կամ դաշնացականերին հարելը սկզբնական շրջանում պայմանավորված էր նրանով, թե այդ կուսակցություններից որն էր ազդեցիկ Արևմտյան Հայաստանի այս կամ այն շրջանում։

Արտաքին քաղաքականություն և միջազգային հարաբերություններ

Քաղաքականությունն իրենից ներկայացնում է բազմանախագծային սոցիալական երևույթ, որը կարելի է դիտարկել որպես հասարակության գիտակցված ինքնակարգավորում։ Գոյություն ունի տարբեր տեսական ուղղությունների կողմից առաջարկվող քաղաքականության բնորոշումների մի ամբողջ շարք, որոնցում ընդգծվում է քաղաքականության գործունեության հիմնական տեսանկյուններից որևէ մեկը` իրավական, տնտեսական, հոգեբանական, սոցիալական, մարդաբանական և այլն։
Արտաքին քաղաքականությունը երկրների միջև առկա հարաբերություններն են, որոնք բխում են որևէ երկրի շահերից։ Արտաքին քաղաքականությունը կարգավորում է տարբեր երկրների կամ ժողովուրդների միջև հարաբերությունները։ Կողմերն օգտագործում են տարբեր մեթոդներ և միջոցներ՝ ի շահ իրենց սկզբունքների և նպատակների։
Երկրների միջև հարաբերությունները, ինքնիշխան պետությունների, միջկառավարական կազմակերպությունների, միջազգային ոչ կառավարական կազմակերպությունների, ինչպես նաև հասարակական կազմակերպությունների և միջազգային ձեռնարկությունների դերը ուսումնասիրող դիսցիպլինա է։
Միջազգային հարաբերությունները գիտական և հանրային քաղաքականության ոլորտ են և այն կարող է լինել պոզիտիվ և նորմատիվ, քանի որ վերլուծում և սահմանում է պետության արտաքին քաղաքականությունը։ Որպես քաղաքական գործունեություն՝ միջազգային հարաբերությունները հայտնի են դեռևս հույն պատմաբան Թուկիդիդեսի ժամանակվանից (մոտ. Ք.Ա 460-395): 20-րդ դարի սկզբին միջազգային հարաբերությունները դարձավ գիտության առանձին ճյուղ քաղաքագիտության մեջ։ Կարելի է ասել, որ այն իր մեջ ներառում է նաև այլ գիտությունների տարրեր:
Միջազգային կազմակերպությունները դրանք պետական միավորումներ են միջազգային իրավունքի և միջազգային պայմանագրի հիման վրա, որոնք համագործակցում են՝ քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, գիտական, տեխնիկական, իրավական և այլ ոլորտներում, որտեղ կա այդ համակարգի անհրաժեշտությունը:
Միավորված ազգերի կազմակերպությունը (ՄԱԿ) զգալի արդյունքներ չտվող Ազգերի Լիգային փոխարինելու եկած կազմակերպություն է, որը հիմնադրվել է 1945 թվականի հոկտեմբերի 24-ին, երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո՝ նմանատիկ մեկ այլ ընդհարումից խուսափելու նպատակով։ Հիմնադրման տարիներին ՄԱԿ-ին անդամակցում էին 51, այժմ 193 երկրներ։ ՄԱԿ-ի գլխամասերը գտնվում են Մանհեթենում, Նյու Յորքում: Գլխավոր գրասենյակները գտնվում են Ժնևում, Նայրոբիում ու Վիեննայում: Կազմակերպությունը ֆինանսավորվում է անդամ երկրների գնարկված ու կամավոր նվիրատվություններով։ Նպատակն է՝ պահպանել միջազգային անվտանգությունն ու խաղաղությունը, բարձրացնել մարդու իրավունքների իրազեկությունը, խթանել հասարակական ու տնտեսական զարգացումը, պահպանել շրջակա միջավայրը, հումանիտար օգնություն տրամադրել սովի, բնական աղետների ու զինված հակամարտությունների դեպքերում։

Առաջադրանքներ 11-րդ և 12-րդ դասարանի սովորողների համար

1.Սարոյանը,թեթև ցուրտ զգալով , վրա քաշեց վերարկուն:
Սարոյանը վրա քաշեց վերարկուն ՝ թեթև  ցուրտ զգալով:

Անգղերի կռնչոցից վախեցած ՝ ձիերը խլշեցին ականջները:
Ձիերը խլշեցին ականջները ՝անգղերի կռնչոցից վախեցած:

Մանեն , տեսնելով եղբորը , սաստիկ ամանչեց:
Տեսնելով եղբորը ՝ Մանեն  սաստիկ ամանչեց:

Լիլիթը, լւսաշող աչքերը հառած, կանգնել  էր Աստծո առաջ:
Լիիթը կանգնել էր Աստծո առաջ ՝ լուաշող աչքերը հառած:

Վայրկենապես գոլորշիանալով ՝ ջուրը ավելի էր բորբոքում կրակը:
Ջուրը ավելի էր բորբոքում կրակը ՝ վայրկենապես գոլորշիանալով :


2. Երեկոյան բառաչում էին մարգագետիններից տուն եկող կովերն ու հորթերը:
Մի կատաղի քամի շառաչեց այնպիսի  սաստկությամբ, որ  հնօրյա արմատից սկսեցին տատանվել:

Գեղջուկի և երկրագործի համար սկսվել էր հողային աշխատանքների  եռուն շրջան:
Միայն սայլերին լծված ձիերի  խրխնջյունն էր մերթընդմերթ ընդհատում լռությունը:
Քո պատմած դեպքը սովորական հնարանք է, այլ, ոչ թե իրականություն:



3.Իրար սրտից ջուր խմել –իրար լավ հասկանալ 
Հազար մաղով անցկացրած –ամեն բանի միջով անցած 
Հիվանդի համար ջուր բերող –շուտ օգնության հասնող 
Գլխին կրակ թափել –վտանգի մեջ ընկնել 
Կանաչ-կարմիրը կապել – տղային ամուսնացնել
Կոպեկի համար մեռած –ագահ , ժլատ
Ուրիշի բնում ձու ածել –ուրիշին օգուտ տալ

Ոտքի կոխան դարձնել –չարաշահել 
Փուշը մատից հանել –օգուտ տալ
Գրքի մի երեսը կարդալ —մի կողմին լսել

7 wonders of the world. Lighthouse of Alexandria

The seven wonders on Antipater's list won esimates for their notable features, ranging from superlatives of the highest or largest of their types, to the artistry.Their architectural and artistic features were imitated throughout the Hellenistic world and beyond. The Lighthouse of Alexandria, sometimes or the Pharos of Alexandria was a lighthouse built by the Ptolemaic Kingdom between 280 and 247 BC which was between 393 and 450 ft (120 and 137 m) tall. One of the Seven Wonders of the Ancient World, it was one of the tallest man-made structures in the world for many centuries. Badly damaged by three earthquakes between AD 956 and 1323, it then became an abandoned ruin. In 1994, French archaeologists discovered some remains of the lighthouse on the floor of Alexandria's Eastern Harbour.  

The Lighthouse on coins minted in Alexandria in the second century (1: reverse of a coin of Antoninus Pius, and 2: reverse of a coin of Commodus).

Origin-Three-dimensional reconstruction based on a comprehensive 2006 study

Pharos was a small island just off the coast of the Nile Delta's western edge. In 332 BC when Alexander the Great founded the city of Alexandria on an  channel opposite to Pharos.

Destruction-The lighthouse was badly damaged in the earthquake of 956, and then again in 1303 and 1323. Finally the stubby remnant disappeared in 1480, when the then-Sultan of Egypt, Qaitbay, built a medieval fort on the larger platform of the pharos using some of the fallen stone.

Recent archaeological research

French archaeologists led by Jean-Yves Empereur discovered remains of the lighthouse in late 1994 on the floor of Alexandria's Eastern Harbour.  Subsequent satellite imaging has revealed further remains. It is possible to go diving and see the ruins. The secretariat of the UNESCO Convention on the Protection of the Underwater Cultural Heritage are currently working with the Government of Egypt on an initiative to add the bay of Alexandria (to include remains of the lighthouse) on a World Heritage List of submerged cultural sites.

Construction

Lighthouse remains found in the Mediterranean Sea.

The lighthouse was constructed in the 3rd century BC. After Alexander the Great died of a fever at age 32, the first Ptolemy (Ptolemy I Soter) announced himself king in 305 BC, and commissioned its construction shortly thereafter. The building was finished during the reign of his son, the second Ptolemy (Ptolemy II Philadelphus). It took twelve years to complete, at a total cost of 800 talents, and served as a prototype for all later lighthouses in the world. 

Lighthouse remains found in the Mediterranean Sea.

The lighthouse was constructed in the 3rd century BC. After Alexander the Great died of a fever at age 32, the first Ptolemy (Ptolemy I Soter) announced himself king in 305 BC, and commissioned its construction shortly thereafter. The building was finished during the reign of his son, the second Ptolemy (Ptolemy II Philadelphus). It took twelve years to complete, at a total cost of 800 talents, and served as a prototype for all later lighthouses in the world. 

Pharos in culture

The lighthouse remains a civic symbol of the city of Alexandria and of the Alexandria Governorate. A stylised representation of the lighthouse appears on the flag and seal of the Governorate and on many public services of the city, including the seal of Alexandria University.

In architecture

A well-preserved ancient tomb in the town of Abusir, 48 kilometres  southwest of Alexandria. It dates to the reign of Ptolemy II , and is therefore likely to have been built at about the same time as the Alexandria Pharos.

The design of minarets in many early Egyptian Islamic mosques followed a similar three-stage design to that of the Pharos, attesting to the building's broader architectural influence.

The George Washington Masonic National Memorial, located in Alexandria, Virginia, is fashioned after the ancient Lighthouse of Alexandria in Egypt.

Friend. Friendship

Human  relation  is  a  strong, deep   important association  in  the  life  and  important  acquaintance  between  two  or more  people.  This  association  may be  based  on  inference, love, solidarity,  business  interactions.

Friendship is a  relationship  of mutual affection, love, confidence  between  two  or more  people. We  choose  such a friend, who  likes us,  with whom we are always happy, who  trusts  and  helps us.

To Trust, and  to have a friend on whom  you can rely, believe, dedicate and call a  friend. It is so hard to find a friend.

Every  person  chooses  friend,  whom he will  trust his  secrets. Best  friend  feel, that you are  unhappy, even  if  you don’t show  your feelings.

Friends  are not only for  good  days, they will be by your side  even  in  difficult  times.  A  real  friends  is a miracle, and we  must   believe  in  miracles.

To Find a friend is very  difficult, but to lose a friend is more  difficult, and and happy is the man who has a real friend.  Life is a  boomerang.  You will get back what you give. Be a  good  friend and  you will  have a  good  friend.

Erich Maria Remarque

 Erich Maria Remarque is one of the best known and most widely read authors of German literature in the twentieth century. He was a German novelist who created many works about the terror of war.
Remarque's biography is essentially marked and his writing fundamentally influenced by German history of the twentieth century: Childhood and youth in imperial Osnabrück, World War I, the Weimar Republic, and most of all his exile in Switzerland and the United States. With the novel All Quiet On the Western Front, first published in 1929, Remarque attained world-wide recognition continuing today. 
At the age of 16, Remarque had made his first attempts at writing; this included essays, poems, and the beginnings of a novel that was finished later and published in 1920 as The Dream Room (Die Traumbude). When he published All Quiet on the Western Front, Remarque changed his middle name in memory of his mother and reverted to the earlier spelling of the family name to dissociate himself from his novelDie Traumbude. The original family name, Remarque, had been changed to Remark by his grandfather in the 19th century.
In 1927, Remarque made a second literary start with the novel Station at the Horizon (Station am Horizont), which was serialised in the sports journal "Sport im Bild" for which Remarque was working. It was published in book form only in 1998. His work, All Quiet on the Western Front(Im Westen nichts Neues), was written in 1927, but Remarque was not immediately able to find a publisher. The novel, published in 1929, described the experiences of German soldiers during World War I. A number of similar works followed; in simple, emotive language they described wartime and the postwar years.In 1931, after finishing The Road Back (Der Weg zurück), Remarque bought a villa in Porto Ronco, Switzerland, planning to live both there and in France.

Remarque's novels have been translated in more than fifty languages; globally the total edition comes up to several million copies
The complete works of Remarque are both highly interrelated with his Osnabrück background and speaking thematically of a critical examination of German history, whereby the preservation of human dignity and humanity in times of oppression, terror an

d war always was at the forefront of his